معنی فارسی armistice

B2 /-məstəs/

آتش‌بس، توافقی میان طرفین متخاصم برای توقف موقت یا دائمی درگیری‌ها.

An agreement made by opposing groups to stop fighting for a certain time.

proper noun

معنی(proper noun):

The armistice agreement signed between the Allies and Germany on 11 November 1918 to end World War I; (by extension) the end of World War I.

noun

معنی(noun):

A (short) cessation of combat; a ceasefire, a truce.

معنی(noun):

A formal agreement, especially between nations, to end combat.

example

معنی(example):

در جنگ جهانی اول آتش‌بس اعلام شد.

مثال:

An armistice was declared during World War I.

معنی(example):

دو کشور برای پایان دادن به درگیری‌ها آتش‌بس امضا کردند.

مثال:

The two countries signed an armistice to end the fighting.

معنی فارسی کلمه armistice

آتش‌بس، توافقی میان طرفین متخاصم برای توقف موقت یا دائمی درگیری‌ها.