معنی فارسی deaf
A2 /diːf/عدم توانایی یا سختی در شنیدن صداها.
Lacking the sense of hearing, unable to hear sounds.
- noun
- verb
- adjective
noun
معنی(noun):
A deaf person.
معنی(noun):
(with "the") Those who are deaf, taken as a group.
verb
معنی(verb):
To deafen.
adjective
معنی(adjective):
Unable to hear, or only partially able to hear.
معنی(adjective):
Unwilling to listen or be persuaded; determinedly inattentive; regardless.
مثال:
Those people are deaf to reason.
معنی(adjective):
Obscurely heard; stifled; deadened.
معنی(adjective):
Decayed; tasteless; dead.
مثال:
a deaf nut; deaf corn
example
معنی(example):
او ناشنوا است و برای برقراری ارتباط از زبان اشاره استفاده می‌کند.
مثال:
She is deaf and uses sign language to communicate.
معنی(example):
ناشنوا بودن مانع از لذت بردن او از موسیقی با ارتعاش‌ها نمی‌شود.
مثال:
Being deaf does not stop him from enjoying music with vibrations.
معنی فارسی کلمه deaf
:
عدم توانایی یا سختی در شنیدن صداها.
