معنی فارسی conjunct
B1 /ˈkɑn.dʒʌŋkt/یک اصطلاح گرامری که به واژه یا عبارتی اطلاق می‌شود که دو بخش یا جمله را پیوند می‌دهد.
A word or phrase that acts as a connector between clauses or sentences.
- noun
- adjective
Either term of a conjunction.
An adjunct that supplements a sentence with information, connecting the sentence with previous parts of the discourse. Not considered to be an essential part of the propositional content.
Conjoined.
Set A is conjunct with set B.
Acting together; collaborative.
یک وصل‌کننده دو جمله را در یک جمله به هم متصل می‌کند.
A conjunct connects two clauses in a sentence.
در دستور زبان، یک وصل‌کننده برای پیوند دادن جملات به هم عمل می‌کند.
In grammar, a conjunct serves to link sentences together.
معنی فارسی کلمه conjunct
:
یک اصطلاح گرامری که به واژه یا عبارتی اطلاق می‌شود که دو بخش یا جمله را پیوند می‌دهد.
