معنی فارسی deafening
B2 /ˈdɛfənɪŋ(ɡ)/غیرقابل تحمل به صدایی اطلاق می‌شود که به شدت بلند است و موجب می‌شود فرد نتواند چیزی بشنود.
Extremely loud to the point that it makes it difficult to hear anything else.
- verb
- noun
- adjective
verb
معنی(verb):
To make deaf, either temporarily or permanently.
معنی(verb):
To make soundproof.
مثال:
to deafen a wall or a floor
معنی(verb):
(sometimes figurative) To stun, as with noise.
noun
معنی(noun):
Pugging
معنی(noun):
The process by which something is deafened.
adjective
معنی(adjective):
Loud enough to cause temporary or permanent hearing loss.
معنی(adjective):
Very loud.
example
معنی(example):
پس از اجرا، تشویق‌ها بسیار بلند بود.
مثال:
The applause was deafening after the performance.
معنی(example):
او فریاد زد تا صدایش در میان سر و صدای غیرقابل تحمل شنیده شود.
مثال:
He shouted to be heard over the deafening noise.
معنی فارسی کلمه deafening
:
غیرقابل تحمل به صدایی اطلاق می‌شود که به شدت بلند است و موجب می‌شود فرد نتواند چیزی بشنود.
